Na mnie komiks nie zrobił wrażenia. Ani dobrego, ani złego. Przyjemne rysunki, prosta opowiastka. Pomysł może był, ale nie został rozwinięty. Zbieranina uproszonych kalek.

Fabularnie rzecz jest skomplikowana jak konstrukcja cepa, akcja bez żadnych zakrętów wiedzie z dobrze znanego punktu „a” do punktu „b”, do tego bohaterowie też są nieskomplikowani, a klimat każdemu miłośnikowi SF jest doskonale znany. Ale wszystko to sprawdza się nieźle. Nie wybitnie, jak np. w pierwszej "Godzilli" z 1954 roku, nie tak widowiskowo, jak w "Pacific Rim", ale też i nie tak źle, jak w amerykańskim remake'u "Godzilli" z 2014. Całość potrafi zagrać na sentymentach i ma swój urok, nawet jeśli wszystko to jest dość naiwne.

Świat na powierzchni Ziemi jest zimny, zniszczony i pełen śmiercionośnych potworów. Jednak jest też pełen cennego surowca: czarnego bursztynu. To silnie wybuchowa substancja, którą chciałby mieć każdy gang podziemia, w którym chowają się ludzie. Mając choćby grudkę można być u władzy. Tego właśnie szukają Gogi i Zedo – czarnego bursztynu, władzy, poklasku, dostatniego życia. Jednak żeby pić szampana trzeba ryzykować. Chłopcy wychodzą na powierzchnię, co kończy się rozdzieleniem tej pary. Odtąd jeden z nich, Gogi, zostaje pod opieką wolnych ludzi, którzy, jak się okazuje, mogą żyć na powierzchni bez większego strachu niż podziemne plemiona, a Zedo dalej toczy walkę o władzę pod powierzchnią, tworząc własną organizację. Czy ich ponowne spotkanie będzie powodem do radości czy walki o władzę? Więcej na http://www.monime.pl/giants-valderram-komiks/

Jeżeli jesteście fanami Godzilli lub innych wielkich potworów, z pewnością waszą uwagę przykuje okładka ,,Giants”. Co jednak poza owymi monstrami czeka Was podczas lektury ,,Giants” braci Valderrama? Zapraszam do wyprawy do świata gdzie to niekoniecznie bestie stanowią największe zagrożenie. W świecie w którym na powierzchni rządzą gigantyczne potwory, a pod jej powierzchnią resztki ludzkości kontrolowane są przez gangi prowadzące nieustanne walki o terytorium, przetrwanie nie jest łatwe. Przekonują się o tym dwaj przyjaciele – Gogi i Zedo, próbujący wywalczyć sobie w miarę godne życie i dołączyć do jednego z gangów – Krwawych Wilków. By zostać jego członkami muszą jednak wykonać pewne zadanie – dostarczyć czarny bursztyn, po który zmuszeni będą udać się na powierzchnię. W trakcie wyprawy nie wszystko jednak idzie zgodnie z planem i drogi chłopców się rozchodzą. Gogi zostaje na powierzchni, skutej lodem i pełnej istot pragnących go zabić, a Zedo, myśląc iż przyjaciel go porzucił na pastwę losu, odrzuca wszelkie zasady by piąć się po szczeblach władzy. Jak się nietrudno domyślić ich nieuchronne ponowne spotkanie nie przyniesie ze sobą nic dobrego. Przyznam szczerze, że choć sama historia nie stanowi czegoś oryginalnego, to śledziłam losy Gogiego i Zeda z prawdziwą przyjemnością. Fabuła była prosta, ale porywającą, bohaterowie – w szczególności Gogi i jego późniejsi towarzysze – od razu wzbudzili moją sympatię, a walki gigantów w tle stanowiły dodatkowy atut tego tytułu. Widać, iż autorzy z prawdziwą przyjemnością bawili się klasycznymi już schematami przy snuciu własnej historii o przyjaźni, walce i tym, że to nie potwory bywają największym zagrożeniem, lecz inni ludzie. Cała recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

Kreskówkowa maniera i przewalanie wszystkich tropów, motywów i fetyszy nastoletnich fanów ogromnych potworów. Jakieś próby stworzenia świata, który zamiast być autonomicznym wytworem wyobraźni, okazuje się zwykłym plagiatem, hołdem ku czci produktów dziesiątek innych twórców. E tam... szkoda czasu, by się o tym rozpisywać. Lipa straszna.