I tym razem otrzymujemy od znakomitego duetu znakomity komiks. Tyler trafia do więzienia i ... No właśnie, dostajemy wielowątkową, świetnie napisaną i przednie rozrysowaną historię. Pozycja ta utrzymuje równie wysoki poziom, co poprzedni integral. Wyborne, wyborowe "noir".

Czytając pierwszy raz miałem wrażenie, że Nury obejrzał najpierw "Skazanych na Shawshank" i stwierdził, że zrobi to lepiej, nie z niewinnym bohaterem głównym, ale takim który zdecydowanie zasługuje na więzienie, w którym rządzą mafia i układy. I tak też zrobił. Wrzucił do niego Tylera, któremu znowu kibicujemy w drodze do wolności. I pomimo oczywistego rozwiązania historii i stosowania podobnych technik narracji (gdzie np. spycha głównego bohatera na plan drugi) Nury i tak na koniec wyciąga asa i zaskakuje czytelnika. I podobnie jak w pierwszym tomie rysunki Bruna znowu świetnie ilustrują historię, ale teraz w całkowicie innej tonacji barw. Dla fanów noira pozycja obowiązkowa.

Tyler trafia do więzienia o zaostrzonym rygorze. Jako nowy ma z góry przechlapane, bo dopiero musi oznaczyć sobie swoje miejsce w więziennej hierarchii. Choć trzyma się raczej z mniej znaczącymi, oczywiście siedzącymi za niewinność, więźniami, to nie brakuje mu odwagi, by sięgnąć wyżej. Nie stosuje się jednak do rozkazów strażników, za co czeka go sroga kara. Czymże jednak jest izolatka, kiedy chodzi o życie: własne i cudze? Trzeba mieć honor i Tyler go ma aż nadto. Jednak więzienie to nie SPA. Tu, w Angoli, ciężko się pracuje, by oddać państwu to, co zabrało się podczas popełniania przestępstw. Jednak czy państwo, a może raczej ci, którzy wiedzą jakie profity płyną z prawie darmowej siły roboczej, naprawdę jest sprawiedliwe i bierze tyle, ile powinno? Czy może odpłaca sobie z nawiązką? Na dłuższą metę jedynym wyjściem jest uciec z Angoli. Tyler nie jest pierwszym, który wpadł na ten pomysł, więc to może się udać! Więcej na https://www.monime.pl/tyler-cross-angola/

Świetnie opowiedziany komiks, narracja z wielu perspektyw. Główny bohater to typowy zimny drań, szybko się czyta, rysunki bardzo minimalistyczne ale pasują do całości.

Dwójka stawia Tylera w nowej sytuacji. Całość czyta się naprawdę przyjemnie. Fabien Nury prowadzi fabułę jak mistrz. Mamy tu wszystkie zalety pierwszego tomu. Polecam