Niewielu jest rodzimych twórców komiksowych, którym udało się zrobić światową karierę. W Europie kilku zyskało sławę, że wspomnę choćby Rosińskiego, gorzej jednak rzecz ma się w Stanach, gdzie prawdziwą popularność zdobyli nieliczni, jak urodzony w Polsce Joe Kubert, założyciel pierwszej szkoły komiksu czy prawnuk Henryka Sienkiewicza, Bill Sienkiewicz. Można też przy okazji wspomnieć Piotra Kowalskiego (seria „SEX” dla Image Comics), Szymona Kudrańskiego („Spawn”) czy Janusza Pawlaka („Toshiro”), ale to wyjątki potwierdzające regułę. Tym bardziej warto więc docenić „Marzi” i jej współautorkę, Marzenę Sowę. Seria nie dość, że najpierw zadebiutowała pod szyldem belgijskiego wydawnictwa Dupis (tego samego, które dało nam choćby „Smerfy” czy „Lucky Luke’a”) to jeszcze w roku 2011 doczekała się amerykańskiego wydania. I to nie byle jakiego, bo w ramach linii wydawniczej DC Vertigo („Sandman”, „Kaznodzieja”, „100 naboi”). Teraz „Marzi” powraca na nasz rynek w zbiorczym wydaniu i jeśli jeszcze jej nie czytaliście, to doskonała okazja by poznać całość. A jest tego warta.

To jest komiks zrobiony po linii najmniejszego oporu. Mamy tu kilka niepowiązanych obrazków z dzieciństwa, które stanowią jedynie zwykłą relację z tego czy innego fragmentu życia narratorki - i tyle. Żadnego komentarza, refleksji, opinii. Tak było, odhaczone, jedziemy dalej. A bez autorskiej refleksji i pomysłu na organizację treści, bez rozwijającego się tematu przewodniego, nie ma przecież historii. Jest niby to reportaż, niby album ze zdjęciami, pod którymi znajdziemy krótkie opisy, co to zdjęcie przedstawia. I to wszystko. W ten sposób nie zostaje na dłużej, nie warto do tego wracać, wpada toto i zaraz wypada. Ale czyta się bardzo dobrze, jako niezobowiązujący przerywnik może być. Choć pod koniec ta jednostajna i jednak dość płytka koncepcja sprawia, że komiks staje się zwyczajnie nużący.