Dyktatorzy – któż ich nie zna i któż w mniejszym lub większym stopniu się nimi nie interesuje? Stalin, Lenin, Hitler i im podobni od lat fascynują kolejne pokolenia i jednocześnie przyciągają kolejnych twórców, którzy podejmują temat ich życia, śmierci, zbrodni i wszystkiego, co się z nimi wiąże. Czy więc można jeszcze powiedzieć w tej kwestii coś oryginalnego? Nie, ale można w znakomitym i stylu powtórzyć to, co już było, tworząc poruszające i intrygujące dzieło. I tak właśnie jest w przypadku satyrycznej „Śmierci Stalina”, która zamiast ściśle trzymać się historycznych faktów, przepuszcza wszystko przez krzywe zwierciadło, oferując nam fabułę, która bardziej trafia do serca i umysłu, niż większość opracowań naukowych.

,,Śmierć Stalina” to dość przewrotna pozycja, która opowiada historię śmierci bezwzględnego tyrana w pełen czarnego humoru sposób, nie raz i nie dwa wywołując na ustach czytelnika szeroki uśmiech. A przecież gdyby się nad tym chwilę zastanawiać opisuje ona czasy i rzeczywistość w której nikt z nas nie chciałby się znaleźć nawet w najgorszych koszmarach. Tym bardziej należy docenić iż autorom udało się je przedstawić w tak wyjątkowy i zabawny sposób. Ja w każdym bądź razie jestem pełna uznania i polecam lekturę wszystkim gustującym w oryginalnych i ambitnych pozycjach. https://koszzksiazkami.pl/smierc-stalina-recenzja/

Muzyka łagodzi obyczaje. W przypadku Stalina tak bardzo załagodziła, że aż śmiertelnie: w trakcie wysłuchiwania koncertu pianistycznego wódz dostaje udaru i pada jak kłoda. Co dalej się dzieje? Ano nic szczególnego. Nawet oddana pokojówka podejrzewa raczej upicie się w trupa niż trupa. Dopiero kiedy nie można Stalina dobudzić zaczyna robić się gorąco. Do kogo zadzwonić? Kto powinien wezwać lekarza? Jaki lekarz nie jest wrogiem narodu i pomoże? Czy pomoc rzeczywiście jest tu nieodzowna? Wszystkie te myśli kłębią się w głowach najbliższych współpracowników Stalina, tzw. komitetu (poza Mołotowem, który popadł w niełaskę i już nie jest ulubieńcem). Przez niekoniecznie pośpieszne zachowanie Stalinowi wcale się nie polepsza i w końcu zamiast go leczyć komitet zaczyna planować sekcję zwłok i wielki pogrzeb. Jeszcze zanim trumna Stalina spocznie obok Lenina walki o władze będą trwały w najlepsze. Czy Beria dzięki zarekwirowanym dokumentom zgarnie większość władzy w swoich rękach? Więcej na http://www.monime.pl/smierc-stalina-komiks/

Świetnie napisany, narysowany również, (chociaż mam świadomość, że kreska nie każdemu musi podejść). Wydanie w dużym formacie. Prawdziwa przyjemność z czytania.

Komiks historyczny, polityczny. Dobry scenariusz i kreska. Biorąc pod uwagę tematykę czyta się zaskakująco lekko. Polecam

Nury jako francuz lepiej napisałby o legalnie działającej obecnie Komunistycznej Partii Francji albo o komunistach w Parlamencie Europejskim. Stalin to przeszłość. Trzeba mówić o teraźniejszości.

"Autorzy chcą jednak, aby było jasne, że podczas tworzenia nie było konieczne, by specjalnie wysilali swoją własną wyobraźnię. Ona i tak nigdy nie dorównałaby wściekłemu szaleństwu Stalina i jego otoczenia." ➡️Co ten bydlak stalin zrobił i kim był wszyscy wiemy. Tutaj punktem wyjścia jest jego śmierć. Tutaj najważniejsze jest studium ludzkich zachowań w obliczu zmian i kryzysu. Tutaj w sposób satyryczny pokazane są zależności i anomalia w państwie totalitarnym. W państwie, które mieniło się zawsze rajem dla robotników, miłującym pokój, gdzie ludzie żyli bezpiecznie i w dobrobycie. O jak jasny uj! ➡️Komiks kupiłem jeszcze przed wybuchem konfliktu, najwyraźniej coś mnie tknęło. Tak czy inaczej - znakomite rysunki, ooo jakie świetne, przy tym piękne, wielkoformatowe wydanie w jedynym słusznym kolorze i z jedyną słuszną grafiką. ➡️Rysunki idealnie korelujące ze scenariuszem, wydanie bezbłędnie dobrane do treści, mnóstwo emocji i mocna przestroga przed tym, do czego może doprowadzić kult jednostki, komunizm i brak szacunku do człowieka. ➡️Historie wydające się na pierwszy rzut oka absurdalne, nierealne, przerysowane, ale taka była rzeczywistość. Wieczny strach przed czystką, obawa o najbliższych, zakulisowe przepychanki, wszechmocna bezpieka, karykaturalne postacie na najwyższych szczeblach władzy (akcja rozgrywa się głównie wśród prominentów partyjnych), niewyobrażalne nadużycia. Koszmar. ➡️Oceniam na 9/10 i daję z pełnym przekonaniem K-UZJ (Komiksowy Uncelkowy Znak Jakości). Brawo! Po prostu rewelacja.