Jaki jest współczesny komiks polski, każdy chyba widzi. Owszem, obecne są w nim różnorodne trendy, jednakże to, co pozostaje najbardziej wyraziste, to minimalizm i undergroundowa stylistyka, które widoczne są w niemalże każdym dziele dla dojrzalszych odbiorców. Pan Żarówka to kolejne dzieło tego typu, brudne i oszczędne, gdy mowa o szacie graficznej, jeśli zaś chodzi o treść, prawdziwe, choć pełne absurdów i symbolicznych scen. Ciekawe, interesujące i absolutnie warte poznania, choć niewnoszące niczego nowego, w przypadku wrażeń artystycznych.

Wzruszające, autnetyczne, poruszające i głębokie, choć nienachalne. Najlepeszy polski komiks roku 2018

Szara polska rzeczywistość, zwykła rodzina. Ojciec zajmujący się zawodowo prasowaniem, zajmująca się synem matka, pracująca na drugą zmianę w hucie. Kłótnie o opiekę, brak czasu. W tym wszystkim dziecko, które niewiele poza pustym ojcowskim fotelem pamięta. Ojciec ulega wypadkowi. Dość dziwnemu, bo rozprasowuje się żelazkiem i jest niczym naleśnik. Teraz jest non stop w domu, ale to nie ten taka, który miał w nim być. Matka, nie mogąc liczyć na pomoc męża, zabiera ze sobą syna do pracy, a tam dochodzi do tragedii. Znowu. Tym razem z udziałem chłopca. Jego wnętrzności zostają wypalone przez połknięta surówkę i tworzy się w nim coś na kształt rusztowania z trzech drucików. Jakim cudem sześciolatek żyje, nikt nie ma pojęcia. Nikt też nie wie, że już wkrótce stanie się człowiekiem żarówką. Jednak co to będzie oznaczało dla jego bliskich, otoczenia i przede wszystkim jego samego? I co się stanie, kiedy i jego matka ulegnie wypadkowi? Czy da się im trzem dalej budować rodzinę, kiedy jej głową staje się nastolatek? Więcej na https://www.monime.pl/pan-zarowka/

Nie pozwólcie sobie go nie przeczytać. Sporo stracicie. Świetnie opowiedziana historia, niezwykle udane wyczucie języka komiksu i kreska, która wspiera opowieść. Wszystko w tym komiksie "gra".

Niestety, rysunki jak dla mnie nieudolne i słabiutkie.

Rysunki pełne emocji, dramat ludzki w surrealistycznej otoczce, kadrowanie oddające samotność lub dystans między postaci - całość po prostu pierwsza klasa!

Próbowałem przez to przebrnąć dwa razy ale poległem.

Jak ktoś lubi obyczajówki z pseudo metafizyką to może mu się spodobać. Do mnie to zupełnie nie trafiło, no i technika rysowania również nie mój gust.