W trzecim tomie nareszcie dostaję to na czego brak narzekałem. Fabułę i bohaterów. W końcu zamiast idei pokazują trochę siebie. Da się ich polubić (Z jednym wyjątkiem. Każdy, kto przeczyta będzie wiedział o kogo chodzi) i śledzić ich losy z ciekawością. Naprawiono mój największy jak i chyba jedyny zarzut. I tu mógłbym skończyć, gdyby tylko komiks pod innymi względami utrzymał poziom poprzednika. Niestety coś się stało z rysunkami. Nic poważnego, ale kilka razy wybiło mnie to z immersji. Chodzi o nienaturalnie zwężone/spłaszczone momentami twarze. Jakby ktoś na etapie obróbki stwierdził, że komiks jest trochę za szeroki. Oprócz tego czasami twarze (szczególnie, gdy wypełniają cały kadr) są zwyczajnie brzydkie a ponadto często postacie różnią się rysami na poszczególnych rysunkach. Gdyby nie praca kolorysty to miałbym trudności z rozpoznaniem bohaterów.

"Głębia" to kolejny dowód na to, dlaczego warto sięgać po autorskie serie nawet tych słabszych zdawałoby się scenarzystów. Bo nie oszukujmy się, Rick Remender nigdy mnie niczym nie zachwycił. Owszem, dobrze czytało mi się jego "Venoma", nieźle bawiłem się przy "Axis" itd., ale już np. "Uncanny Avengers" okazało się sporym rozczarowaniem. A jednak "Głębia", pesymistyczno-optymistyczna opowieść o nadziei w świecie, gdzie na nadzieję nie ma już miejsca, udowadnia, że Remender jest dobrym scenarzystą. Wystarczy, że (podobnie jak to jest z Timem Seeleyem i jego znakomitym "Odrodzeniem") nie tworzy mainstremowych historii o superbohaterach.

Rick Remender kontynuuje epicką sagę o poszukiwaniu nadziei w świecie chylącym się ku upadkowi. Świecie, w którym życie toczy się tylko w głębinach oceanów, a i tu powoli kończy się z powodu braku zapasów świeżego powietrza. Zepsucie, nihilizm i marazm dosięga wszystkich, poza trzymającą się nadziei Steal. To ona, mimo że straciła właściwie wszystko i wszystkich, z uporem maniaka szuka sondy, która ma wskazać godną następczynię staruszki Ziemi. Decyduje się na krok, jakiego dawno nikt nie zrobił: wychodzi na ląd. I okazuje się, że nie jest to już ta jałowa pustynia, jaką zostawili ją ludzie. Jest całkiem mocno zamieszkała, co powoduje tylko problemy. Problemy ma też z własną załogą, która rzuca się co chwilę sobie do gardeł. Problemy mają też jej córki, ale ona tego jeszcze nie wie. Nie wie też, że nadzieja, której się trzyma, może być dla kreatur mieszkających na powierzchni tyle samo warta co kupka piasku na pustyni. Więcej na https://www.monime.pl/wybrzeze-gasnacego-swiatla-glebia-tom-3/