Jakoś ten komiks przylgnął do mnie najbardziej ze wszystkich tytułów, które czytałem ostatnimi czasy. Fakt, że nie jest to rzecz dla zatwardziałych homofobów i prawicowych moralizatorów, bo treści, jakie przekazuje, są dość kontrowersyjne. To taka lewicowa próba podpalenia mainstreamowych wartości i taniec na zgliszczach wszystkiego. Punkowe pokazanie środkowego palca, przy jednoczesnym odsłonięciu swej niedojrzałości. Bohaterowie to pacynki, wypowiadające sporne kwestie, które nie przystają do ogólnego status quo. Na świecie zrobiło się dość szablonowo, ludzie porzucili rewolucyjne patrzenie na przyszłość. Większość skupia się na tym, by nażreć się chleba i mięcha, a potem upupić się "żołnierzami wyklętymi" itd. Nie jestem w stanie obronić tez rzucanych w twarz przez autora czytelnikowi, bo one są całkowicie odrealnione i chwilami bzdurne. Bohaterowie to gówniarze, którzy myślą jak gówniarze, mówią jak gówniarze i czynią jak gówniarze. Gdzieś tam jednak majaczy w tle miejsce sztuki i wolności myślenia, które w naszym świecie zostały zadeptane przez kolejno następujące po sobie rządy i politycznych komentatorów każdej ze stron. To takie punks not dead. Osobiście bardziej wolę uśmiechniętego zza pieca szatana i black metal, ale wolność myślenia to coś, co sam utraciłem z biegiem upływających lat. Nie wiem, czy to dobry tytuł, ale to właśnie on i jego hasełka wciąż tłuką mnie w ten nieuchwytny wrzodzik w głębi czaszki, a który starali się dotknąć Witkacy i Gombrowicz. Proszę nie łapać mnie za słowo, bo Sadboi to absolutnie nie ten poziom. Ale celuje w podobne okolice. Stąd ta paralela.