Doczekałem się po kilku latach zakończenia tej historii. Po ukazaniu się pierwszego tomu z niecierpliwością wyglądałem kolejnego... i nic. I w końcu jest! I to dużo lepsze wydanie: większy format, twarda oprawa, całość w jednym tomie. Super! Zawartość-jak to u Sandovala: interesująca historia, świetna oprawa graficzna i kolorystyka, mroczny klimat. Cudo!

Tony Sandoval to obecnie jeden z moich ulubionych twórców. "Nokturno" to album wciągający, oniryczny a często surrealistyczny. Rysunki po prostu świetne. Czekam na kolejne komiksy autora i wznowienie "Trupa i sofy".

Z Antosiem Sandałem nie miałem wiele do czynienia - jeden album przeczytany lata temu, no i ostatnio “Smoczy Paryż”, ale to w końcu scenariusz Sfara. I tak spojrzało na mnie to “Nokturno” ostatnio w Bibliotece Komiksowo - kupić nie kupiłem jak wyszła niedawno reedycja, ale przeczytać? Czemu nie. Komiksy tego autora zdecydowanie są charakterystyczne. Ma wyjątkowy styl, bardzo ekspresyjny, ale też zaskakująco różnorodny. W tym komiksie obserwujemy momentami dość oniryczną historię młodocianego wokalisty metalowego. Który gada z umarłymi. I jest tak, jak można się spodziewać. Mrocznie, ale w ten lekki, młodzieżowy, naiwny dość sposób. Dużo tu buntu, poczucia niedopasowania, ale jest też na swój sposób romantycznie, a nawet chwilami uroczo i ciepło. Scenariusz dziwnie wije się pomiędzy głupiutkimi dość stawkami i motywami (śmiertelne waśnie pomiędzy zespołami metalowymi biorącymi udział w konkursie wywołały u mnie uśmiech uprzejmego politowania), a surrealistycznymi wątkami z dość pogańskim duchem w tle. W pierwszej połowie komiksu ten misz-masz klei się całkiem ładnie, w drugiej komiks uderza do oporu w baśniowo-poetyckie tony. Tam już bardzo wytraca się tempo, ale też wyrazisty nastrój tej historii. Wizualnie jest bardzo przyzwoicie, chwilami świetnie. Fabularnie jest to romantyczny kicz z mnóstwem bezczelnie dosadnej symboliki. W porządalu, ale do zachwytu daleko, raczej autora odpuszczam.