Jako całość album budzi moje mieszane uczucia, ale więcej owych uczuć mam pozytywnych. Bo ciekawy to eksperyment, bo skłania do myślenia, bo wywołuje emocje… Warto go zatem poznać i przekonać się na własnej skórze, co ma do zaoferowania.

Użyję parafrazy z ostatniego komiksu (Ksionz), który przeczytałem przed "Dawnymi mistrzami" - Mahler spotkał się z kapitanem Oczywistość. Bo(!) choć bardzo mądre ma konstatacje, do których zmierza w swoich rozważaniach nad naturą i kondycją człowieka, to jedynie z impetem wyważa otwarte już drzwi. Moim zdaniem jednak z zupełnie innego powodu komiks zasługuje na uwagę. Paskudne rysunki doskonale wręcz pełnią służebną rolę w dopisywaniu tego, czego słowami przekazać się nie da. Proste wręcz zabiegi maksymalnie uwypuklają treści zawarte w słowach. Kolor, powtórzenia, powielenia... Warsztat zabiegów poetyki komiksu autor ma opanowany na najwyższym poziomie. To co robi nie jest przypadkowe, wszystko jest przemyślane. Puszcza oko niemalże do każdego. Najpierw sławi dekonstrukcjonizm, potem nabija się również z przemądrzałych kierunków literatury i sztuki i dystansuje ostatecznie od samego dekonstrukcjonizmu. W efekcie tych dywagacji okazuje się, że jest właśnie tak, jak wbijają nam do głowy nauczyciele języka polskiego w liceach - najważniejszy jest człowiek i humanizm. Bla, bla, bla... Można się z Mahlerem zgodzić lub nie, lecz na końcu i tak wszystko sprowadza się do jednego - zostajemy sami w obliczu śmierci - czy to naszej, czy naszych bliskich. Wtedy nic nie jest ważniejsze niż nasz humanizm. Amen. Mi się podobało, bo opowieść jest zgrabnie skrojona, krótka i treściwa. I choć nie otarła się nawet o przebłysk geniuszu to jest na tyle wartościowa, że moim zdaniem warto przeczytać.

O sztuce, przemijaniu, o człowieku. Dobra rzecz.