Przypomina mi Blueberry. Treść i rysunki bardzo przyjemne.

Egmont powoli z Blueberry'm dochodzi do finału, a tymczasem Wydawnictwo Komiksowe startuje z inną klasyczną frankofońską serią westernową. Miłośników gatunku zachęcać nie trzeba, dla nich to must have! Pierwszy tom w którym akcja dopiero się rozkręca, jest solidnym fundamentem pod coś większego, daje nadzieję na porządny serial, na którego kolejne tomy czeka się z wypiekami na twarzy. Fajnie się oglądało wczesne rysunki Hermanna, zanim jeszcze wyrobił "swój styl".

Pierwsza część cyklu zapowiada całkiem niezłą serię. "Comanche" to klasyka. Z przyjemnością sięgnę po następny tom.

Szczerze? Wolę Comanche od Blueberry'ego. Oba są na bardzo wysokim poziomie oczywiście. Jednak ten komiks jakoś bardziej mnie wciągnął. Sądzę, że rysunkowo jest to też ciekawsza rzecz. Na pewno ma na to wpływ format komiksu - nawet większy w opisie - musiałem pomierzyć i wyszło 246/325, dość szczegółowe rysunki wypadają znakomicie. Gdyby taki format zastosowano w Blueberrym - ech, oczy mnie bolą, kiedy czytam komiks Girauda. A tutaj można nacieszyć się przestrzenią skonstruowaną przez Hermanna. Fantastyczny rysownik!

świetne rysunki, scenariusz zapożyczony z przeciętnego westernu.

Nie wiem, jak będzie dalej, ale pierwszy tom tej serii pozostawia sporo do życzenia. Co prawda Hermann przyłożył się do swojej pracy, więc na rysunki nie sposób narzekać, ale Greg jest - co tu dużo mówić - kiepskim scenarzystą, który nie potrafi wyjść poza wytarte klisze. Dotyczy to zarówno budowania postaci – które w komiksie często bywają jednowymiarowe, jednak u Grega nawet ten jeden wymiar wypada blado – jak i fabuły posklejanej tu z wielu westernowych schematów. Początki "Blueberry'ego" też nie były jednak łatwe, a poza tym pierwszy tom "Comanche" to dla Grega i tak pewien progres w porównaniu z "Bernardem Princem" (o "Lucu Oriencie" nie wspominając), więc nie skreślałbym jednak przedwcześnie tej serii. Jeśli chodzi o wydanie, to z pozoru jest perfekcyjne - bardzo duży format itd. Niemniej razi zmienne nasycenie żółci, czego rezultatem jest różna tonacja nawet sąsiadujących plansz (zwykle jest ona jednak po prostu zbyt chłodna). Kolory psują więc ogólne bardzo dobre wrażenie.