W 7. odsłonie "Wież Bois-Maury" śledzimy Aymara de Bois-Maury w drodze na krucjatę do Ziemi Świętej. Po raz kolejny Hermann Huppen wykazał się świetną znajomością realiów średniowiecza, tym razem związanych z wyprawami krzyżowymi. W sposób wiarygodny i przekonujący, a przy tym zgodny z osiągnięciami nauki w tej materii ukazał rozdźwięk między szczytnymi ideałami głoszonymi przez Kościół, a twardą rzeczywistością z jaką przyszło się zmierzyć krzyżowcom w drodze na Wschód. Liczne trudy, jakimi najeżona była podróż do Jerozolimy, niegodziwości i nieprawości, jakich dopuszczali się chrześcijańscy rycerze podczas wypraw i spowodowana tym późniejsza niechęć i urazy między zachodnim a wschodnim chrześcijaństwem - to wszystko pokazał w swoim komiksie Hermann Huppen. I zrobił to w sposób bardzo interesujący i wciągający. Charaktery bohaterów odmalowane są żywo, realistycznie, z pisarskim nerwem. Ten komiks z części na część cały czas trzyma bardzo wysoki poziom, zwłaszcza w warstwie scenariusza (!)(mnie osobiście grafika aż tak nie rzuca na kolana; uważam, że jest w porządku i pasuje do klimatu opowiadanej historii). Z niecierpliwością oczekuję dalszych odsłon przygód Aymara.

Seria trzyma poziom poprzednich części - scenariusz świetny, z rysunkami bywa różnie (tym razem sporo jest jakichś dziwnych "przeskoków" między kadrami i trzeba chwilę poświęcić żeby dojść o co właściwie chodzi). Jak zwykle - czekam na kolejne odsłony cyklu

Jeśli ktoś pokochał poprzednie części to i "William" przypadnie mu do gustu. Tom 7 trzyma poziom poprzedników, tak fabularnie jak i graficznie (choć ja osobiście nadal do hermannowej kreski się nie przekonałem do końca). Jednak to co zrobił Aymar pod koniec, a właściwie nie tyle zrobił co zaakceptował by uratować własny tyłek to zwykłe draństwo i zwyrodnialstwo. Ja wiem, że Hermann pokazuje średniowiecze takie jakim było, czyli okrutne i brutalne, ale sposób rozwiązania akcji mi się nie podoba.
Co nie zmienia faktu, że tom naprawdę dobry. Ale zakończenie drańskie. Było siedzieć na tyłku, a nie jeździć na durne wyprawy krzyżowe, to nie wpadłbyś pan w kłopoty. Sorry, ale się wkurzyłem.

Każdy kolejny tom serii potwierdza, że scenariusz nie powstał przypadkiem w ciągu jednego wieczora. Choć rysunki są paskudne, przepraszam, ale ciężko mi myśleć o Hermanie jako o jakimś mistrzu, fabuła jest co najmniej dobra. Porównywanie Wież do Thorgala nie jest najszczęśliwsze, ponieważ Herman stara się nie fantazjować i skupia się raczej na ukazywaniu ludzkiej podłości i małostkowości. Panorama draństwa, jak pisał poprzedni czytelnik, prezentuje całą epokę jako dziki zachód. Trudno przetrwać, a walka o przeżycie to codzienność ludzi, którym brakowało dosłownie wszystkiego.Takie były czasy i Hermann pokazuje tę rzeczywistość bez patyczkowania się serwując niezwykle brutalne obrazki. Bardzo dobrze czyta się ten komiks drugi raz, czego nie da się powiedzieć o arcydziełach Marvella i DC.