Rysunki Dillona albo się lubi, albo nie. Punisher wygląda jak Kaznodzieja, z resztą wszyscy wyglądają jak z kaznodziei. Ale świetnie oddaje klimat psychodelicznych scenariuszy Ennisa. Ennis i Dillon to dobra zgrana drużyna, która wnosi świeży powiew do tytułu z tradycjami. Postać nie nabiera patosu, a jedynie strzela do celów i zabija, zabija, zabija... Jest ironicznie, z przymrużeniem oka i błyskotliwie. Jak na marvela wyjątkowo. Jeden z niewielu tomów kolekcji, który wybija się poziomem. Wiadomo, to nie Dostojewski, ale sięgając po Punishera nie oczekujemy zdaje się głębi psychologicznej i portretów bohaterów jak nie wiem co. Jest dobrze. Takie tytuły daje się czytać ponownie. Nie będą stały po wsze czasy na półce obrastając kurzem, bo w końcu kiedyś naruszymy zastany stan rzeczy i wyjmiemy z szeregu innych komiksów z półki, by ponownie zanurzyć się w świecie Punishera, Dillona i Ennnisa...

Ciąg dalszy czarnej komedii o Punisherze, kreska nie tak dobra jak w kultowym Kaznodziei (który był opus magnum Steva Dillona), ale ciągle trzyma poziom. Polecam fanom Punishera, czarnej komedii i filmów Quentina Tarantino.

Moja ulubiona wersja Punishera (w tym samym stylu utrzymany jest późniejszy "run" J. Aarona). Kompletne szaleństwo, przemoc, kamp i czarny humor. Taka konwencja idealnie pasuje do tego bohatera i podoba mi się bardziej niż późniejsze Punisher MAX, paradoksalnie również napisane przez Ennisa. Jasne, że nie jest to jakaś ambitna lektura, tylko niezobowiązująca rozrywka, ale wolę to niż podane na serio przygody seryjnego mordercy-socjopaty. Jest tu wiele elementów wspólnych z pokręconymi przygodami "Kaznodziei", co dla mnie jest wielkim plusem - autorzy kompletnie puszczają tu wodzę fantazji. Warto przeczytać.

Garth Ennis i Steve Dillon razem spłodzili tą czarną komedię z Punisherem. Jest krwawo, brutalnie i śmiesznie.