Na co, jak na co, ale na premierę tremu drugiego tej opowieści czekałem, jak choroba. Jedynka była tak uroczym, tak pozytywnym zaskoczeniem, takim słodkim ładunkiem emocjonalny, że nie mogłem. No kupiło mnie to, zachwyciło i chciałem już ciąg dalszy, no a ten dopiero teraz. Ale jest, a ja wziąłem i wskoczyłem w to bez wahania, bez obaw, że poziom spadnie, że się zawiodę, że moje wielkie oczekiwania – bo takie miałem – pozostaną niespełnione. No i super, bo wszystko było dokładnie takie, na jakie liczyłem, a ja znów bawiłem się, śmiałem, żenowałem, zaciskałem kciuki i przeżywałem to wszystko. Łyknąłem na raz, niezdolny odłożyć tomiku i znów jest mi mało…